شفاعت
- جمعه, ۱۳ دی ۱۳۹۲، ۰۹:۰۰ ق.ظ
یکى از مزایایى که خداى متعال به مؤمنان، اختصاص داده این است که اگر شخص مؤمن، ایمان خودش را تا هنگام مرگ حفظ کند و مرتکب گناهانى نشود که سلب توفیق و سوء عاقبت و سرانجام شک و تردید یا انکار و جحود را به بار مى‌آورد، و در یک جمله «اگر با ایمان از دنیا برود» به عذاب ابدى، مبتلا نخواهد شد. گناهان کوچکش به واسطه اجتناب از کبائر، بخشوده مى‌شود و گناهان بزرگش به وسیله توبه کامل و مقبول، آمرزیده مى‌گردد، و اگر موفق به چنین توبه‌اى نشد تحمّل گرفتاریها و مصائب دنیا بار گناهانش را سبک مى‌کند و سختیهاى برزخ و مواقف آغازین رستاخیز، ناخالصى هایش را مى‌زداید و اگر باز هم از آلودگیهاى گناهان پاک نشد به وسیله شفاعت که تجلّى بزرگترین و فراگیرترین رحمت الهى در اولیاء خدا به ویژه رسول اکرم و اهل بیت کرامش (علیهم الصّلوة و السّلام) مى‌باشد از عذاب دوزخ نجات خواهد یافت.
و برحسب روایات فراوان «مقام محمود» که در قرآن کریم به رسول اکرم(ص) وعده داده شده همین مقام شفاعت است و نیز آیه شریفه:
«وَ لَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضى»
و همانا پروردگارت (آنقدر) به تو عطا خواهد کرد که خشنود شوى.
اشاره به آمرزش الهى است که به واسطه شفاعت آن حضرت شامل حال کسانى که استحقاق دارند مى‌شود.
بنابراین، بزرگترین و نهائى ترین امید مؤمنان گنهکار، شفاعت است ولى در عین حال نباید از «مکر الهى» ایمن شوند و باید همیشه بیمناک باشند که مبادا کارى از آنها سر زده باشد یا سر بزند که موجب سوء عاقبت و سلب ایمان، در هنگام مرگ گردد و مبادا علاقه به امور دنیوى به حدّى در دلشان رسوخ یابد که (العیاذباللّه) با بغض خداى متعال از این جهان بروند بدان جهت که مى‌بینند اوست که به وسیله مرگ، بین ایشان و محبوبها و معشوقهایشان جدایى مى‌افکند.
